Gisteren, dinsdagmiddag 7 mei 2019 heb ik de Edda Fjord bezocht, een groot werkschip dat lag afgemeerd aan de Broekmankade. Dit keer was ik, als van ouds, alleen. De ontvangst door de Filipijnse wachtman was hartelijk en ik heb met hem en de kok, die even een sigaretje kwam roken, een leuk gesprek gehad over onze Heiland.
Al spoedig werd ik opgehaald om mij te melden bij de kapitein. Na het beklimmen van ontelbare trappen bereikte ik het kantoortje van de kapitein. Ik stelde mij voor en vroeg, “which nationality do you have?” “I’m from Norway, I live in Bergen”. Mijn reactie was “I love that city very much, I’ve made a lot of pictures there”, “Ah, you love photographing?” “Yes I do”. De kapitein antwoordde enthousiast “me too” en hij verdween naar zijn hut aan de andere kant van de gang, om even later terug te komen met een fototas vol met lenzen en een mooie Olympus camera. “Do you know this camera?” “No, I’m a Nikon-user” moest ik bekennen. Maar dat was het sein voor de kapitein om zijn camera eens flink te demonstreren. Ik moet zeggen: het was indrukwekkend allemaal. Na een demonstratie van alle lenzen en vele vele instelmogelijkheden van de Olympus hebben we, voor de kapitein werd weggeroepen, nog adressen uitgewisseld.
We houden contact. En natuurlijk was ik vrij om met bemanningsleden te spreken in de messroom. In die messroom trof ik een lege ruimte maar al snel kwam de kok, die ik eerder had ontmoet, mij vragen of ik iets wilde drinken, “coffee please”, “You like a brownie as well?”, “Yes please, did you made these by yourself?” “Yes, of course” klonk het, alsof het allemaal de gewoonste zaak van de wereld was. Even laten stapte een bemanningslid de messroom binnen. Na het stellen van een paar vragen kwam ik er achter dat hij uit Roemenië kwam en Orthodox katholiek was. Jezus kent hij natuurlijk maar hij wist niet of hij behouden is. “I’don’t know.” “But do you know the bible?” Nou ja het werd een openhartig gesprek. Helaas klonk er uit de luidspreker naast ons een hinderlijk gepiep. Dus uiteindelijk vroeg ik de Roemeen, “are we still safe on board of this ship” “Yes of course”, maar even later klonk er uit de luidspreker een stem die iedereen sommeerde om aan dek te verschijnen. “You must also come to the deck”. Nou dat kan wat worden, dacht ik. Koffie laten staan en natuurlijk was er ook geen tijd om mijn tas te mee te nemen. Onderweg kwamen we echter de Filipijnse wachtman tegen die vertelde dat het alleen ging om instructies voor het naderende vertrek. Dat was pas 2 uur later. Dus een klein beetje teleurgesteld kon ik weer naar de messroom. Je hoopt toch iets bijzonders mee te maken, maar mooi dat ik de Roemeen verschillende Engelse boekjes heb kunnen meegeven. Over 2 weken komt het schip weer naar de Eemshaven, Mooie gelegenheid om het bezoek dan een vervolg te geven. God is goed!
