De Eemshaven lag gisteren weer vol met gigantische werkschepen.
Bij drie van deze schepen ben ik aan boord geweest. Het eerste schip dat ik bezocht was de, onder de vlag van Cyprus varende, Ariadne. Het schip lag afgemeerd aan de Emmakade. Op de brug heb ik 20 minuten met de kapitein gesproken. De kapitein vertelde dat de gehele bemanning bestaat uit Grieken die geen of slecht Engels spreken. Mijn Grieks is nu ook niet wat het zou kunnen zijn. (Ooit een poging ondernomen om die taal te leren, maar door samenloop van omstandigheden is het bij een poging gebleven.) Ik kon dus weinig doen aan boord.
Het tweede schip dat ik met een bezoek vereerde was de Norman Cutter, dit schip lag naast de Ariadne afgemeerd. Na mij op de brug te hebben gemeld kreeg ik een rondleiding van een Noorse officier. Maar de meeste mannen waren volop aan het werk. Terug bij de wachtman stond een groepje Filipijnen, een aantal van hen wilden net gaan beginnen met een verfklus. Met deze mensen heb ik toch een mooi gesprek gehad over hun geloof. De officier die mij begeleidde bleef erbij staan en ik zag dat hij geïnteresseerd luisterde. Op een gegeven moment vroeg ik of hij ook Christen is. “No, no” was het antwoord. “I’ve been to church when I was a kid. My parents took me with them, but now I don’t believe anymore.” Voor de Filipijnen die bij ons stonden klonk dit maar vreemd in de oren, vooral toen de officier een Engelse bijbel weigerde te accepteren. Toch stelde hij voor dat ik beter om 15:00 uur terug kon komen als de meeste mensen een korte drinkpauze zouden hebben. Dit voorstel accepteerde ik graag.
Nu had ik ruim de tijd om andere schepen te bezoeken maar eerst wilde ik nog even naar de Seaway Moxie. Het schip waarop ik vorige week een langdurig gesprek had gehad met de wachtman. Ik was toen vergeten om mijn boardingpas terug te geven, zodat deze al een tijdje in mijn auto lag te pronken. Het was dus tijd om deze pas even terug te brengen. Maar dat even werd weer een lang gesprek met een andere wachtman. Het ging over geloof en over de Filipijnen. Deze man werkt op dit schip maar is tevens de eigenaar van een prachtig resort. Hij en zijn vrouw verhuren appartementen met uitzicht op zee. Ik kreeg vele foto’s te zien van de schitterende appartementen en de omgeving. Bij het complex behoren ook een paar rijstvelden. Dus de wachtman is hoteleigenaar, landbouwer en zeeman. Op een gegeven moment werd ik zelfs uitgenodigd om volgend jaar bij hem en zijn vrouw te komen logeren. For free. Of dat gaat gebeuren zal ik eerst thuis moeten overleggen maar het toont wel aan hoe gastvrij de Filipijnse schepelingen zijn. Na een een kort gebed, het overhandigen van een bijbel en uitwisselen van e-mailadressen, ging ik terug naar de Norman Cutter.
De wachtman begeleidde mij direct naar de messroom. Ik was iets te vroeg maar had al gelijk contact met een paar Filipijns koks. Ik kreeg koffie en wafels… lekkerrrrrr. Langzamerhand druppelden de Filipijnse bemanning binnen, onder hen bevond zich ook een vrouw. Het werd een geweldig mooie tijd. Ik kon volop over de liefdevolle genade van onze Heiland vertellen, de mensen luisterden zeer aandachtig. Na afloop mocht ik voor iedereen bidden en daarna was het uitpakken, bijbels, Bijbelstudie boekjes en ijsmutsen, alles werd dankbaar geaccepteerd. Na afloop nog een paar foto’s laten maken. Het afscheid was bijzonder hartelijk. “Hope to see you again.” Het is fantastisch om te kunnen vertellen en getuigen van Jezus en om mensen aan te moedigen om regelmatig Bijbelstudie samen met één of twee anderen te doen. Toen ik thuis kwam was er een pakket met scheepjesflessen gearriveerd van Gerrit Huisman. Er zat ook een magazine over Sliedrecht. Gerrit had tijdens de laatste vergadering van José vernomen dat haar opa uit Sliedrecht kwam. Een dag om dankbaar op terug te zien. God is goed!