De steile loopplank was maar slordig met het schip verbonden. Aan het eind moesten er flinke acrobatische toeren worden uitgehaald om via een stapel pallets het gangboord te betreden. Spieren en botten kraakten in al hun voegen maar ik was aan boord. De wachtman klaarde mij in en ik kon verder klimmen naar de brug. Daar aangekomen trof ik een Nederlandse man die zich voorstelde als de kaptein (de verbastering tussen captain en kapitein heeft ook hier toegeslagen). Ik antwoordde dat ik ook Kapteijn ben, maar dan van geboorte. Hetgeen een ijsbreker bleek te zijn. De kapitein wilde mij graag van dienst zijn en bracht mij persoonlijk naar de messroom. Hij haalde zelfs nog een Filipijns bemanningslid uit zijn hut om met mij te kunnen praten. In de messroom zaten ook een aantal Russen te eten. De gastvrijheid aan boord van de meeste schepen is zo groot dat je gelijk mee kunt eten. Dit maal hield ik het echter bij een beker drinken. Er ontstond een prachtig gesprek over de kerk en persoonlijk geloof.
Een van de mannen aan tafel gaat als hij thuis is naar de kerk. “Russian Orthodox?” was mijn vraag. “No, no no.” De man is Rooms Katholiek. Een andere man vertelde dat hij christen is maar niet naar de kerk gaat. Toen de RK-man dat hoorde viel zijn mond open van verbazing. “How can you be a Christian without a church?” Ik kon vertellen dat in de bijbel staat: “Daar waar twee of meer in Zijn naam bij elkaar zijn, dat Jezus in hun midden is“. Ik heb de mannen de Russische versie van ‘Jim the Sailor’ en een paar Russische bijbeltjes gegeven. Met het Filipijns bemanningslid was ook een mooi gesprek over Jezus, maar hij kon niet te lang blijven. Hem gaf ik materiaal in Tagalog mee. Ook in de ontspanningsruimte mocht ik verschillende boekjes neerleggen.
Nog even naar de brug geklommen om de kapitein te bedanken voor zijn gastvrijheid. “Geen probleem en altijd welkom” was het antwoord, waarna de klauterpartij in omgekeerde richting plaats vond om het schip te kunnen verlaten. Omdat er bij andere schepen volop drukte van laden en lossen was ben ik naar Delfzijl gereden om mijn nieuwe pas wederom toegankelijk te laten maken voor de Wagenborg kades. Nu blijkt dat ik de pasblokkade van mijn “verdwenen pas” ook had moeten doen bij Wagenborg, maar gelukkig er was sinds de vermissing geen gebruik van de pas gemaakt. ‘s Avonds ben ik nog even naar het Zeemanshuis geweest. Maar ik voel daar steeds minder openheid. Ja, over alles kun je praten maar niet over geloof. Jammer dat wel, want… God is goed!