Een prachtige bevestiging

De eerste schreden.

Na een fantastische kennismaking betreffende het bezoeken van schepen in de Eemshaven onder leiding van Theo, heb ik langzaam maar zeker de eerste stappen gezet om dit nieuwe avontuur te beginnen. Maar eerst moest er wat orde komen in de lectuur die ik in vele talen van Theo heb ontvangen. Volle dozen met boeken, brochures, cd’s etc. die nu ons huis bevolken en wachten op een andere eigenaar.

Allereerst heb ik mij een aantal keren in het Zeemanshuis laten zien en met vrijwilligers en schepelingen gesprekken gevoerd. Ik heb veel visitekaartjes van het Zeemanshuis meegekregen en kan daar aan boord van de schepen gebruik van maken door mensen uit te nodigen. Het Zeemanshuis wordt voornamelijk gerund door vrijwilligers en is alle dagen van het jaar open tussen 19 en 22 uur. Het is in de kale Eemshaven voor schepelingen even een andere plek om zich te ontspannen. Ondanks dat het een zogenaamde Mission House is, wordt er wel bier verkocht met welbekende naam Heineken. De enige betaalde kracht is Sven, een Nederlander, hij is een Russisch Orthodoxe priester en leidt o.a. een kerk in het Duitse Leer. Sven is een aardige man, maar wel met een hele andere geloofsbeleving. Mijn insteek is om in het Zeemanshuis mijn manier van geloven langzaam maar zeker gestalte te geven. Hoe dan ook gisteren had ik gepland om de eerste zeeschepen te bezoeken.

Inmiddels is mijn uitrusting wat kleding betreft behoorlijk gegroeid. Veiligheidshelm, veiligheidsjas en veiligheidsschoenen zijn een deel van mijn bescherming geworden. Daarnaast is de geestelijke wapenuitrusting toch wel nummer 1. Desondanks moet ik toegeven dat ik behoorlijk gespannen was ondanks de bemoedigingen die ik kreeg via Bijbelteksten, gebed en natuurlijk de eerste kennismaking samen met Theo.

Hidde, een vriend, met wie ik al veel straatevangelisatie heb gedaan in de stad Groningen wilde mee. We spraken af in de Eemshaven. Onderweg was de spanning bij mij behoorlijk aanwezig en daardoor bad ik (met ogen open uiteraard) “Heer als het Uw wil is dat ik dit werk doe, wilt mij dat dan op een bijzondere manier bevestigen.” Ik vroeg om openheid en vrijheid om over Jezus te spreken. Na dit gebed viel de spanning langzamerhand van mij af. Kort na mijn aankomst in de Eemshaven arriveerde Hidde en toen ging het gelijk los. We bezochten eerst de douanepost, ik wilde op advies van Wil de Lepper, daar kennismaken en wat info krijgen. Het werd een positieve ontmoeting alleen de man die ik moest hebben was niet aanwezig, maar deze gaat mijn binnenkort bellen voor een afspraak. Hidde en ik hebben daarna nog gebeden voor we echt koers zetten naar de schepen. Ik had op mijn computer thuis gezien dat er net een enorm werkschip in de Julianahaven was afgemeerd. Helaas aan een kade waar mijn havenpas niet alle deuren opent. We moesten bij de scheepsagent langs. In dit geval Broekman Logistics. Het werd een uitermate leuke ontmoeting met Marco Knol en ik kreeg toezegging dat men alle medewerking wil geven die ik nodig heb. Hoe mooi is dat? Het schip waar ik mij oog op had laten vallen werd echter volgestouwd met enorme mastonderdelen voor één van de windmolenparken. Ik besloot dit schip op een ander moment te bezoeken. Daarna togen we naar de nieuwe Beatrixhaven, waar we 3 schepen hebben bezocht. Het eerste schip had ik al samen met Theo bezocht, de Global Symphony. We kwamen niet verder dan de watchman, die mij direct herkende van het eerdere bezoek met Theo. Hij beloofde nu om de info die wij bij ons hadden in het restaurant neer te leggen. Over 2 weken kan ik op een ander tijdstip terugkomen.

Op het volgende schip de AV Pioneer hebben we een gesprek kunnen voeren met de kapitein, info gedeeld maar we kwamen tot de ontdekking dat dit schip snel zou vertrekken. Het volgende schip was de Vestland Cygnus. Wat een bedrijvigheid, er stond een nieuwe ploeg bemanning klaar om te worden ingecheckt, tegelijkertijd werd het schip volgestouwd met nieuwe voorraden. Maar de watchman belde de kapitein, die wel even tijd voor ons wilde vrij maken. We werden door een een doolhof van gangen en trappen naar de brug geleid, daar aangekomen moesten wij plastic hoesjes om onze schoenen trekken om de mooie vloer niet te beschadigen. Overigens kregen we koffie en konden we vertellen dat we graag met de bemanning wilden praten over ons geloof. Dat ging niet door vanwege alle drukte, maar ook hier konden we de nodige info achter laten.

Ons laatste bezoek was aan de drijvende kade. Hier liggen de ‘kleinere’ schepen zoals vissersschepen, loodsboten en slepers met een beperkt aantal bemanningsleden. Tijdens het lopen keek ik bij de afgemeerde schepen naar binnen of ik iemand van de bemanning kon ontdekken. Dat werd gelijk een leer puntje. Ik struikelde bijna over een kabel die op de smalle steiger lag. Hidde waarschuwde mij om tijdens het rondkijken stil te staan en tijdens het lopen mij te concentreren op hindernissen.

Op een sleepboot met de naam En Avant 10 werden we verwelkomd door 2 Filipino’s een van hen heet Emilio (katholiek, vrouw 2 kinderen van 0 en 7) de naam van de scheepskok is mij niet bekend, Emilio vroeg ons of wij binnen wilden komen en die uitnodiging accepteerden we graag. We hadden binnen nog even een kort gesprek met de kapitein. We kregen alle vrijheid om ons geloof te delen met de bemanning maar de kapitein zelf is ongelovig. Wij namen daarna plaats aan een tafel in een kleine kantine. De kok moest al snel naar de kombuis maar even later schoof een Arubaanse jongeman aan met de naam Daniël. Hij spreekt goed Nederlands en is ook katholiek opgevoed. Hij wil echter niets van beelden weten en al die dure gebouwen vindt hij ook maar niks. Daniël leest elke dag in de bijbel app van YouVersion en heeft zich als volwassene laten overdopen op grond van zijn geloof. Ik begon te spreken over onze grote Koning en vooral over de kracht van gebed. Voor Emilio was dit allemaal onbekend terrein maar hij luisterde aandachtig. Hidde stelde Emilio de vraag of hij wedergeboren was. En dat was de aanleiding voor een intensief gesprek. Ik richtte mij op Daniël met wie ik echt een prima klik voelde. Maar het werd allemaal heel bijzonder omdat Emilio er echt naar verlangde om Jezus te leren kennen. Hidde vertelde over Jezus die gestorven is voor onze zonden en dat als wij onze zonden belijden God ons volledig zal vergeven. En zo kon het gebeuren dat een Filipijnse jonge man, aan boord van een sleepboot in de Eemshaven, zijn leven aan Jezus gaf. Voor Daniël was dit natuurlijk ook fantastisch. Zijn kameraad was nu ook wedergeboren. Samen kunnen ze nu de bijbel lezen en Daniël kan zijn kennis delen met Emilio. De tijd vloog voorbij, na een kort gebed waarin we de bemanning, het schip en familie thuis hebben gezegend, namen we om 17:30 uur afscheid van onze broeders in de Heer. Wij hebben e-mailadressen uitgewisseld en kaartjes, boekjes en cd’s achtergelaten.

Het was een prachtige dag en ineens herinnerde ik mij mijn gebed in de auto op weg naar de Eemshaven. Wat een mooie bevestiging was deze dag. God is goed!

Bladwijzer de permalink.

Reacties zijn gesloten.