Een half jaar gelden begon ik te denken aan evangelisatiewerk in mijn eigen omgeving. Natuurlijk wil ik doorgaan in de stad Groningen, het spreken op straat met al die verschillende mensen en vooral ook studenten, levert fantastische gesprekken op. Het is wonderbaarlijk hoe vrij wij over onze Heiland kunnen spreken. Maar mijn omgeving heeft Jezus ook nodig.
Nu woon ik in Spijk en dat ligt precies tussen twee zeehavens in. Hoe mooi zou het zijn om daar te kunnen evangeliseren. Maar een gedachte moet eerst verder uitgroeien en vooral moet ervoor gebeden worden. Tot voor kort bleven de deuren dan ook potdicht en de schepen met hun bemanning lagen veilig aan, voor mij, afgesloten kades. Maar een paar maanden geleden kwam ik op het spoor van de Stichting Havenlicht. Na mijn aanmelding en de nodige gesprekken staan de lichten letterlijk op groen. Ik heb nu een havenpas en samen met Theo hebben we gisteren schepen bezocht in de Eemshaven. Hoewel mijn havenpas niet geldig is voor alle kades en er van andere bedrijven toestemming moet komen, hebben we toch op een 6-tal schepen met bemanningsleden kunnen praten. Het eerste schip waar we aan boord wilden gaan, was een gigantisch groot werkschip, de Vole au Vent.
Maar toen Theo bezig was een e-mail te sturen naar de rederij zagen we de enorme loopplank aan een hijskraan bengelen. Het schip zou niet veel later vertrekken. Het eerste schip dat we wel konden bezoeken was de gloednieuwe Acta Auriga. Onder begeleiding van een Nederlands bemanningslid die in Muntendam woont, werden we naar de kombuis c.q. eetzaal gebracht. De mensen die in de keuken werkten kwamen uit Maleisië. Het waren vriendelijke jonge mannen die graag de bijbeltjes, cd’s en andere lectuur in ontvangst namen. We hebben leuke positieve gesprekjes kunnen voeren. Alleen de Muntendamster (zo noemen we hier de inwoners van Muntendam) wilde niks weten van het geloof. Na het maken van een paar foto’s van het keukenpersoneel namen we afscheid en togen we naar de volgende kade.
Aan de Zuidkant van de Beatrixhaven lagen 3 schepen.
Op alle 3 zijn we aan boord geweest maar alleen op het Russische schip de Mekhanik Pyatlin hebben we met bemanningsleden kunnen praten. Nou ja dat praten ging niet heel gemakkelijk. Men dacht dat wij wel even voor simkaarten konden zorgen. Maar nee, daarvoor verwezen we naar het Zeemanshuis. Eén bemanningslid wilde graag een Russische bijbel, maar daar bleef het niet bij. Een kruis met tekst, cd’s en een paar brochures bleven op het schip achter. De volgende keer ga ik toch mijn Google vertaal app. gebruiken. Het vertaalt gesproken tekst direct in de andere taal. Hoop dat dit meer duidelijkheid geeft.
Daarna togen we naar de drijvende kade waar diverse kleine schepen lagen afgemeerd. Ook hier hebben we met verschillende mensen gesproken. Op het schip de Albatros werden door een bemanningslid meegenomen naar de kombuis. Ook hij kreeg een bijbel, brochures, cd’s een trui en een paar mutsen. We hebben tot slot met deze man gebeden.
Voor mij was dit dag één. Een dag vol verrassingen en vooral een vingerwijzing dat de gesloten poorten het evangelie niet tegenhouden! God is goed!