Het is beslist geen dooie boel meer in de Eemshaven. Er wordt op veel plaatsen gebouwd en gesjouwd. Op de schepen is het ook continue hard werken, laden, lossen en hup weer snel met de volgende gigantische onderdelen naar één van de windmolenparken.
Het aan boord gaan van de schepen komt dus niet altijd gelegen. Ik word dus soms ook letterlijk afgescheept. Een paar keer heb ik zonder veel succes geprobeerd om bemanningen te spreken. Een enkele keer kon ik een paar boekjes en ijsmutsen kwijt.
Een tijdje geleden had ik met een Oekraïense kapitein een afspraak gemaakt om vrijdagmiddag na 3 uur terug te komen. En dus toog ik gistermiddag vol goede hoop richting de Eemshaven. Nu heb ik al wel eerder op tijdstippen afgesproken, maar soms gebeuren er ook op schepen onverwachte dingen. Dus was mijn gebed, “Heer wilt u het leiden.” Na een kort bezoek aan een ander schip klom ik even na 3 uur aan boord van de Symphony Performer. Het was het schip met de vele trappetjes. (Toch iets aan mijn conditie gaan doen.) Maar boven op de brug werd ik allerhartelijkst ontvangen door de kapitein. Ik kreeg koffie en hij vertelde dat de Filipijnse mannen wat verlaat waren en eerst moesten eten. Ik kon 15 minuten op de brug wachten. In de tussentijd raakte ik in gesprek met de kapitein en andere mannen op de brug. Het ging over het WK voetbal. Voor een Oekraïner is het wel een dingetje dat het momenteel in Rusland wordt gespeeld. Men is dus niet bijster enthousiast. Ik vroeg hoe het leven in Oekraïne is momenteel, waarop een heel verhaal kreeg over het mooie Oekraïne en de aardige mensen die er wonen. Toen ik naar de messroom kon, vroeg ik de kapitein of hij van oude zeilschepen hield. “Yes, I love those ships very much”, “in that case, I have a little present for you” maar dat ik dat zou brengen als ik met de Filipijnse mannen had gesproken. “What is it?” De kapitein was ineens erg nieuwsgierig, maar ik vertelde hem, “a surprise”. Eén van de officieren (ook een Oekraïner) ging mij voor op weg naar de messroom.
Na vele trappetje en gangetjes kwamen we in de ruimte waar op 2 tafels nog het eten stond. Ik verbaasde me wel over het tijdstip dat er hier wordt gegeten, maar dat zal wel te maken hebben met de drukte. In de messroom moest ik weer een tijdje wachten, want de mannen wilden zich eerst douchen en omkleden. Na 10 minuten kwamen de eerste Filipijnse mannen binnen gevolgd door de Oekraïner die mij naar beneden had begeleid. Ik begon met het stellen van een paar vragen zoals de namen van de mannen en in welke plaats ze wonen. Ook vroeg ik of ze getrouwd zijn en kinderen hebben. Daarna vroeg ik of ze weleens bidden voor hun familie en dat werd het begin van een langdurig gesprek over ons geloof. De Oekraïner vond de bijbel maar een moeilijk boek. “How to start and to understand it?” was zijn vraag. Ook dat was weer aanleiding om met elkaar te praten over Gods Woord. Uiteindelijk heb ik de Tagalog versie van ‘Jim de Sailor’ uitgedeeld en een paar Tagalog bijbels. Ook voor de Oekraïner had ik een bijbel en ‘The bridge’ in het Engels. Ook gingen de ijsmutsen grif van de hand. Uiteindelijk vroeg ik de mannen of ik voor hun mocht bidden. “Yes please”. En zo kon ik een zegen vragen voor de mannen, hun familie en hun schip. Het afscheid was warm en er werden mooie woorden uitgewisseld. “We pray for you”, “and I will do the same for you”.
Hierna had ik nog één taak uit te voeren, terug naar de auto om het cadeautje voor de kapitein op te halen. Mijn auto stond eerst eenzaam aan de rand van de kade geparkeerd, maar nu had hij gezelschap gekregen van een voertuig van de douane. Kennelijk was er bezoek op de brug. Hoe dan ook ik pakte een mooie scheepjesfles en wikkelde die in een originele cadeauverpakking, nou ja het was de krant van een paar weken geleden. Na weer vele trappetjes belandde ik in voor de 2e keer op de brug. Maar bij de deur zat alweer de Oekraïner die ik inmiddels beter kende. Hij vertelde dat de kapitein nu niet gestoord kon worden. “Very important conversation.” En inderdaad ik zag de kapitein gebogen over vele paperassen aan tafel zitten met 2 douaniers. Ik vroeg de Oekraïner of hij het cadeau aan de kapitein wilde geven. Maar toen hij zag dat het om een fles ging reageerde hij. “Hoho, sssst, be carefull,” maar toen ik een stukje van de krant verwijderde begon hij te lachen. “Oké that’s nice.” Ik haalde voor hem een houten kruis uit tas, waar hij weer heel erg blij mee was. En ineens stond de kapitein naast mij. “Hallo, I’m sorry but I’m very busy now”.” Doesn’t matter captain, but here is your present.” Toen de krant verwijderd was moest de captain even slikken, “wow, beautifull. Is that for me? “Yes it is all yours, and thank you for your help, I will pray for you and your ship, God bless.” En zo namen we afscheid. Ben benieuwd wat de douanebeambten dachten na het aanschouwen van dit tafereel. God is goed!