Na een lange vakantie in Engeland heeft Harm mij gistermiddag vergezeld naar de Eemshaven. Ik ben als gevolg van een herseninfarct erg beperkt in mijn functioneren, lopen en staan gaan hierdoor erg moeizaam, maar Harm en ik hadden een mooi plan. Ik zou bij de auto blijven en Harm zou bemanningsleden uitnodigen om naar de kade af te dalen. Harm stelde voor om met zijn camper te gaan omdat we dan wat extra spullen konden meenemen. En dus trokken we op naar de kades. Zoals gebruikelijk begonnen we in de Eemshaven met gebed om Gods leiding te vragen. Daarna togen we vol goede moed naar de Broekmankade, hier heb ik vele schepen kunnen bezoeken. Maar direct bij de poort werden we tegengehouden door een strenge bewaker. Tja een camper is een niet alledaagse verschijning en dus hadden we wat uit te leggen. Er werd gebeld en ik moest via de telefoon aan een zeker opperhoofd uitleggen wat we kwamen doen. Maar wat ik ook vertelde en de toegangskaart ten spijt, we werden niet toegelaten. Een volgende keer zullen we proberen om via de agent de kapiteins van de afgemeerde schepen te bereiken. De bewaker die ons te woord stond wilde ook niets van het evangelie weten en dus vertrokken we naar de volgende kade, Iets verderop bij de Maltfabriek lag een Liberiaans vrachtschip. Een indrukwekkende roestbak die ijzer aan het lossen was. De Chinese bemanning sprak nauwelijks Engels, maar wist wel duidelijk te maken: “no permission, captain is sleeping”!
Gelukkig verging het ons beter op de volgende kade. We ondervonden geen problemen met het toegangshek, maar we kregen wel direct een auto van de bewaking achter ons aan, met alweer de vraag wat we van plan waren. Nu echter was de reactie heel anders. We konden uitleggen dat we namens de Stichting het Havenlicht schepen bezoeken en dat we belangrijk nieuws hebben voor de bemanningsleden. 😉 Er volgde een leuk gesprek met deze bewaker. We kregen dan ook alle vrijheid om onze weg te vervolgen. Het eerste schip dat we bezochten was een baggerschip de Sebastiano Caboto. Harm ging aan boord en kreeg een erg goed contact met de kapitein. De scheepjesfles werd zeer gewaardeerd en ook was er openheid voor het evangelie. Harm werd uitgenodigd om volgende week maandag terug te komen. Dan heeft de bemanning vrij. Ik bleef in de auto om te bidden, gebed kan immers veel doen!
Het volgende schip was een Deens vrachtschip. Harm had een goed gesprek met een officier en ik zag al snel een paar nieuwsgierige Filipijnse mannen over de reling naar de camper kijken. Ik nodigde de mannen uit om naar de kade te komen. “I have some presents for both of you”. Al gauw had ik een mooi gesprek bij de camper. Er verschenen steeds meer Filipijnse mannen aan de reling. Ja ze wilden wel een Tagalog bijbel en natuurlijk ijsmutsen en een houten kruis “Jesus is your saviour” en dat kwam binnen. De mannen namen afscheid met vele hartelijke bedankjes.
Fijn dat ik weer een beetje mee kon doen. Al is het maar aan de kantlijn. Voor Harm zoek ik nog steeds naar een nieuwe medewerker, of beter, veel beter eigenlijk dat ik weer normaal kan staan en lopen.
Ja er is tegenstand, maar in Jozua 1 vers 9 staat een mooie bemoediging.
‘Heb Ik het u niet geboden? Wees sterk en moedig, schrik niet en wees niet ontsteld, want de Here, uw God, is met u, overal waar u heen gaat.’
Jozua 1:9