Het is vandaag de dag steeds weer een verrassing of we wel of niet aan boord van een schip worden toegelaten. Het eerste schip dat Harm en ik bezochten, De Esvagt Albert Betz, was een gesloten fort. We kwamen niet verder dan de wachtman, die we snel toch een interactieve bijbel konden overhandigen. Op het naast gelegen schip de Windea Jules Verne was het een drukte van belang. Afwisseling van personeel en de bevoorrading was in volle gang. De wachtman stond ons op te wachten met een thermometer in aanslag. 36,6o C was goed genoeg om ons de vrije doortocht te verschaffen naar de brug, maar wel met de mondkapjes die we kregen aangereikt.
Een flink aantal trappen moesten beklommen worden, maar dat hadden we er graag voor over. Op de brug werden we gastvrij ontvangen door de Roemeense kapitein en een Poolse officier. De koffie smaakte voortreffelijk, maar ook konden we vrijuit vertellen over Jezus. We hebben een scheepjesfles mogen overhandigen. De kapitein vond het een super mooi geschenk. Bij het zien van een interactieve bijbel werd vooral de Poolse officier zo enthousiast dat hij meerdere exemplaren wilde hebben. “Voor de brug en de messroom.” Daar mochten we zelf niet heen, maar geen nood de bijbeltjes zullen hun weg vinden naar de manschappen.
Het was gaaf om zo open ons geloof te kunnen delen. Ook terug bij de wachtman konden we bijbeltjes uitdelen. We raakten ook nog in gesprek met een Duitse jongeman die na later bleek mede eigenaar is van dit schip. Ook het verderop gelegen schip de Windea la Cour behoort tot hun vloot. Voor beide schepen hadden ze onlangs een 7 jarig contract voor onderhoud van de windmolens in zee afgesloten. Ook deze openhartige mede eigenaar hebben we iets van het evangelie kunnen vertellen en een bijbeltje overhandigd. De Windea la Cour had helaas een streng corona-regime. En dus werd ons de toegang geweigerd. Vanaf de kade hadden we een kort contact maar hier konden we het evangelie niet kwijt.
Toch beleefden we een middag met mooie en vooral waardevolle gesprekken. God is goed.