Me too

Vandaag weer schepen bezocht in de Eemshaven. Ondanks de lichte spanning die ik telkens ervaar, ontwikkelt er zich een heel ander gevoel. Ik heb er zin in en begin er steeds meer van te genieten. Gisteren ontving ik, via Marien, een paar boeken, waaronder een boek met de titel ‘Church on the Oceans‘. Ik ben gelijk begonnen het te lezen en ja, dit boek spreekt mij wel heel erg aan. God is aan het werk en hoe mooi is het als gelovigen aan boord van een schip, regelmatig bij elkaar komen om Hem te eren. Een kerk kan bestaan uit 2 of meer mensen. Het gaat niet om het gebouw of allerlei randzaken. Een kerk bestaat uit mensen en die met elkaar en met hun Schepper verbonden zijn.

Het eerste schip dat ik bezocht was de Siem Aimery. De steile loopplank bracht me aan boord alwaar ik hartelijk werd verwelkomd door een Filipijnse wachtman. Deze nam contact op met de Filipijnse kapitein. Er volgde onder het genot van een kop koffie een mooi gesprek. De kapitein is baptist en vertelde dat er soms samenkomsten aan boord van het schip zijn maar vooral rondom christelijke feestdagen. Ik vertelde hem dat het mooi zou zijn als regelmatig kleine bijeenkomsten kunnen worden gehouden. Als bemanningsleden elkaar kunnen bemoedigen en tot hulp zijn dan is God aan het werk. De rest van de bemanning zal dan zeker de zegen ervaren. Ik heb de kapitein een Tagalog bijbel gegeven. Hij vond dat echt super.

Na dit gesprek heb ik nog een paar mensen in de kantine gesproken, o.a. de Schotse kok. Deze man gelooft wel. Heeft zelfs op een koor gezeten. Ook hem heb ik diverse materialen waaronder de Jezus film. Een Filipijns bemanningslid, die volgens de kok erg goed zingt vroeg ik of hij aan karaoke doet. “Oh yes we do it every week.” “And you are the best of all?” “No, no, no, but I love to sing.” Deze zanger kreeg ijsmutsen en Bijbelstudie boekjes van me in het Tagalog. Hij was daar zo blij mee, dat hij me later achterna kwam om me zakjes koffie te geven. Een kleine geste om zijn dankbaarheid te uiten. Uiteindelijk heb ik nog een kort gebed uitgesproken voor de wachtman. Hij straalde van oor tot oor. Daarna ben ik naar de drijvende haven gereden. Gesproken met een Nederlander die werkt op DCS Warrior. Een Nederlander die woonachtig is in Brazilië. Even later aan boord gegaan van de En Avant 10. De bemanning stond op het punt om met de kapitein en stuurman boodschappen te doen in Appingedam. Maar in 15 minuten heb ik de Filipijnse mannen kunnen bemoedigen en voor hen gebeden. Ook nu weer was er veel dankbaarheid.

Het was al weer even geleden dat is samen met Hidde naar de douane was geweest. Er is nog steeds geen contact met mij opgenomen en dus ben ik weer naar binnengestapt. Ze vroegen of ik even wilde wachten want ze waren voor iemand aan het werk. En inderdaad er zat een Filipijnse jongeman in de wachtkamer samen met een Nederlandse begeleider. Deze Filipijnse man vroeg ik, of hij christen is. “Yes!!!” Toen vroeg hij aan mij welke kerkelijke achtergrond ik heb. “I’m protestant” “Ah, me too, I’m a Babtist”. Er volgde weer een mooi gesprek. Toen de marechaussee hem naar binnen riep, ben ik naar de auto gelopen om Tagalog materiaal te halen. Ik lijk Sinterklaas wel. Maar het mooie is dat ik waardevolle zaken kan uitdelen die een mens hemelse rijkdom verschaft. Het ontroert mij, om te ervaren hoe dankbaar mensen kunnen zijn! Vanavond nog even naar het Zeemanshuis om de contacten aldaar te onderhouden. God is goed!

Bladwijzer de permalink.

Reacties zijn gesloten.