Traag schuift het blauw/ grijze toegangshek open, zodat ik mijn auto de kade op kan manoeuvreren. Er liggen niet veel schepen. Een paar heb ik al meerdere keren bezocht. Maar het wordt moeilijker om zomaar de schepen te enteren. Wel wordt er met enorme kranen geladen en gelost en laveren heftrucks met enorme snelheid tussen alle obstakels door. Voor mij is het zoeken naar contacten. Bij veel schepen hangen bordjes dat toegang verboden is zonder afspraak. Zo heb ik afgelopen vrijdag “nutteloos” rondgereden. Uiteindelijk kwam ik bij twee zusterschepen die gebroederlijk naast elkaar lagen. Beide schepen helemaal omsloten door grote zeecontainers. Laverend tussen de containers door slaagde ik er wel in om bij de gangway van een schip te komen maar er was niemand te zien. Een bordje dat ondersteboven aan de gangway hing was duidelijk genoeg ”No appointment no enter due to covid-19 restrictions”.
Enkele van de bemanningsleden ken ik en via messenger heb ik ze toen maar een berichtje gestuurd. Helaas kreeg ik geen antwoord. Ik ben min of meer teleurgesteld naar huis teruggereden. Geen toegang tot de schepen en geen contacten. Niets helemaal niets. In gebed vroeg ik onze Vader hoe het nu verder moest.
De volgende dag echter werd mijn berichtje beantwoord. Men was aan boord, maar aan het werk. Het gaat gelukkig goed. Na een leuke chat kwam de vraag of ik nog Engelse bijbels had voor de Filipijnen. “Nou die heb ik, maar kunnen jullie ook bijbels en andere lectuur in de messroom leggen” vroeg ik, “Ja hoor” en dus maakten we een afspraak om elkaar zondagavond op de kade te ontmoeten. Ik mocht absoluut niet aan boord, maar dat geeft niet. Er ging uiteindelijk een tas met interactieve bijbeltjes, sleutelhangers, ijsmutsen en een scheepjesfles richting messroom. Eén van de mensen vertelde mij dat hij een paar Filipijnse jongens had ontmoet aan boord van een Urker vissersboot. “I think they want these bibles too”. Er werd mij gevraagd of ik Milka chocolade wilde kopen in de supermarkt en ik kreeg daarvoor € 30. Na het maken van een paar foto’s namen we afscheid “God bless you, see you later with the chocolates”.
Hierna toog ik naar de Urker viskotter. De twee Filipijnse bemanningsleden zaten in de stuurhut, gelukkig zagen ze mij gebaren zodat ze nieuwsgierig naar buiten kwamen. Met beide Rooms Katholieke mannen heb ik op de kade een leuk gesprek gevoerd. IJsmutsen, bijbeltjes en sleutelhangers wilden ze graag hebben. “Willen jullie die ook aan de andere bemanningsleden geven als die terugkomen?” “Yes of course we will share the bibles with the other guys.” Het gaat misschien niet zo als ik graag zou willen, maar als God erbij is, dan bereikt het evangelie, hoe dan ook, de juiste mensen. God is goed!