Openheid voor het Woord

Na een lange tijd, zijn Harm en ik gistermiddag weer naar de Eemshaven gereden. Harm heeft de hele zomer gebruikt om zijn nieuwe woning ingrijpend te verbouwen. Inmiddels heeft hij zijn boerderij verlaten en woont nu te midden van de dorpelingen. Mijn gezondheid is niet helemaal 100%. Instabiliteit is wel een dingetje, maar met wat hulp is het gisteren bijzonder goed verlopen. We begonnen ons bezoek aan de kant van de weg in de Eemshaven met gebed. Harm en ik hebben daar God gevraagd om mensen op ons pad te brengen aan wie wij over Jezus konden vertellen. Daarna stuurde ik mijn auto naar de Zuidkade van de Beatrixhaven. Veel schepen zijn echter door de coronamaatregelen niet te betreden. Dat werd ons al gelijk duidelijk bij het eerste schip dat wij bezochten. Boven de gangway van de Vos Sugar stond een nors uitziende zeeman ons op te wachten. Een vriendelijk “Hallo sir, how is life?” bracht geen spoortje van ontdooiing op zijn gezicht. De wachtman bleek een Nederlander te zijn die ons vertelde dat wij niet verder aan boord mochten komen.

Toch heb ik mijzelf en Harm maar even voorgesteld en het doel van ons bezoek verteld, maar nee ook dat hielp niet. Sommige mensen zijn uitermate geschikt voor hun baan en zo ook deze norse wachtman. “Ben u Christen?” vroeg ik. En toen gebeurde er iets wonderbaarlijks. De norse blik verdween en de wachtman begon spontaan te vertellen over zijn zondagschooltijd. Er kwam een mooi gesprek op gang waarin wij beiden konden getuigen over onze Heiland en de kracht van gebed. We hebben de wachtman bijbeltjes overhandigd en een scheepjesfles voor de messroom. We werden een half uur later door een heel andere wachtman uitgezwaaid.

Het volgende schip was de Maersk Connector (een kabellegger). Hier werden we zelfs halverwege de gangway teruggestuurd richting kade. Een officier kwam naar ons toe om te vertellen dat niemand aan boord mocht komen. Maar ook met deze man kregen we een diep gesprek over Jezus. Ook hem hebben we bijbeltjes en een scheepjesfles mogen overhandigen. De man reageerde dankbaar en was duidelijk geraakt door de gesprekken. Het schip dat we daarna wilden bezoeken “De Windea La Cour” bleek een gesloten fort. De wachtman wilde zelfs geen bijbels aannemen. Erg streng toegangsbeleid i.v.m. Corona. We zijn daarna naar de Wagenborgkade gegaan om te kijken of we daar een schip konden betreden. We zagen een paar Filipijnse mannen op een laag gelegen dek aan het werk en na verteld te hebben wat de reden was van ons bezoek werd er via de intercom overlegd met de kapitein. Het bleek dat dit schip door besmetting een aantal weken in quarantaine heeft gelegen en men nu dus erg voorzichtig is. Maar heel verrassend kwam het bericht dat we aan boord mochten komen. Wel kregen we een mondkapje aangereikt. De wachtman ging ons voor op de smalle en vooral steile trappen.

Op de brug aangekomen kregen we schoenovertrekken en zodra die waren aangemeten werden we hartelijk ontvangen door de Filipijnse kapitein en verschillende officieren. De koffie smaakte voortreffelijk. Het evangelie is daar aan boord gebracht door gesprekken, de bijbeltjes en uiteraard een scheepjesfles. Dankbaar voor zoveel gastvrijheid en openheid voor het Woord gingen we weer naar huis. God is goed!  

Bladwijzer de permalink.

Reacties zijn gesloten.