Jezus volgen betekent uit je comfortzone treden. Het kan zelfs tot gevolg hebben dat mensen jou maar raar vinden. En dat kan ook gelden voor mensen uit jouw eigen kerk.
Durf je stappen te zetten om Jezus te volgen en zo ja wat is jouw drijfveer? De bijbel roept op om een getuige te zijn maar hoe doe je dat in de praktijk? Wordt je gestimuleerd door de kerk of komt de roeping vanuit andere bronnen?
Bij mij begon het allemaal door een simpel bezoek aan de website van The Last Reformation. De vele YouTube filmpjes en de lessen van Torben Søndergaard hebben mij er uiteindelijk toe gezet om me aan te sluiten bij een groepje mensen die wekelijks de straat op gaan om te evangeliseren. Ik doe zelf een keer per 2 weken mee op een donderdagavond. Het mooie is dat de contacten gelegd worden door de vraag of mensen pijn hebben. Er kan van alles gebeuren. Mensen wijzen je af, willen discussiëren of praten een eind mee, maar maken geen geloofsstappen. Maar het gebeurt ook dat mensen oprecht reageren en meer willen weten. Door te beginnen met de vraag of men pijn heeft kan al vrij snel worden overgegaan naar een getuigenis dat Jezus mensen geneest. De vraag of je voor iemand mag bidden wordt regelmatig positief ontvangen. Door de genezingen die we meemaken worden mensen soms blij, een andere keer verbaast en vaak horen we ook “hoe kan dat?” Ja hoe kan dat? En waarom gebeuren genezingen niet veel meer in onze kerken? Deze blog wordt er een vol getuigenissen gewoon wat ik zelf heb beleefd in de stad Groningen.
De eerste 6 keer waren de moeilijkste. Spanning en vooral schroom om mensen aan te spreken. Dat liet ik dus aan mij metgezel over. Maar naarmate de positieve gesprekken elkaar opvolgden groeide er ook een stukje vertrouwen bij mijzelf. Het is echt waar. Je bent niet alleen! Inmiddels zijn er heel wat gesprekken geweest, en heb ik met mensen op straat gebeden en wonderlijke genezingen meegemaakt. God is goed. Er gebeurt nog iets anders, ik word ook vrijer om mijn ervaring met anderen te delen. Het gevolg hiervan is weer dat er al verschillende mensen zijn mee geweest en ook zij waren steeds erg onder de indruk van hetgeen op straat gebeurt. Dat was donderdag 22 december 2016 ook het geval. Er wilde iemand mee die ik ken van een gebedsgroepje in mijn dorp. Van deze persoon had ik dat helemaal niet verwacht, maar juist hij vond het allemaal geweldig. Ook kon hij voor het eerst met iemand bidden voor een pijnlijke rug. De pijn verdween na 3 korte gebeden! Wat een bemoediging.
De eerste verhalen over onze straatervaringen wil ik plaatsen vanaf 5 januari 2017.