De WhatsApp-groep van Stichting Het Havenlicht geeft een prachtig beeld van het evangelisatiewerk in de havens. Prachtig is het om te lezen dat mensen uit zoveel verschillende landen wekelijks weer worden bereikt met het evangelie. Bijbels, Bijbelstudie en andere vormen van lectuur gaan zo de hele wereld over. Ook is het fantastisch te merken hoe blij de schepelingen zijn met de geschenken die wij ze namens de vrijwilligers kunnen uitdelen. Wollen mutsen, scheepjesflessen, houten kruizen, 2e hands kleding etc. Het is steeds weer een feestje aan boord als we deze verrassingen kunnen overhandigen. Uiteraard gaat het ons in de eerste plaats om het brengen van de boodschap van Jezus, zonder mensen aan te vallen op hun eigen achtergrond. In de meeste gevallen vinden we steeds weer mensen van vrede, mensen die willen luisteren naar de boodschap van een liefhebbende God die de wereld zo lief heeft gehad, dat Hij zijn enig geboren Zoon gegeven heeft, opdat iedereen die in Hem gelooft niet verloren gaat maar eeuwig leven heeft. En deze boodschap gaat mee met de schepelingen. Het geeft velen van hen troost en zekerheid.
Gisteren, vrijdag 22 februari 2019 ging ik samen met Harm naar de Eemshaven. Vooraf kijk ik steeds op de website van Marinetraffic. Daar valt te zien welke schepen er in de haven liggen. De site geeft een wereldwijd beeld van de positie van schepen. Zo zijn eerder bezochte schepen prima te volgen en ook hun ligplaats in de havens wereldwijd te bekijken. Via hun Android app kun je zelfs schepen toevoegen en zo een eigen vloot samenstellen. Er is veel informatie over de grootte van de schepen, de vlag waaronder het schip vaart en veel meer. Zo print ik steeds een kaartje van de Eemshaven met de ligplaatsen en namen van de schepen. Dit kaartje helpt mij enorm om een routeplan te maken voor een bepaalde dag. Gebed is daarbij een belangrijk onderdeel. De Geest is het tenslotte die ons moet leiden.
En zo kon het gebeuren dat we naar Kroatisch schip gingen dat al een maand aan de kade lag. Het waarom was mij onduidelijk. De kade waar het schip lag afgemeerd bleek ook de loskade van baggerboten te zijn. Het was daardoor een grote modderpoel geworden. Het Kroatische schip heeft de naam City of Dubrovnik. De loopplank bungelde letterlijk ergens tussen wal en schip. Een gevaarlijk situatie. Zeker voor iemand met, zoals ik, hoogtevreesverschijnselen die zo af en toe de kop opsteken. Gelukkig kwam er een Kroatische zeeheld de wankele loopplank af gehobbeld om deze beter vast te sjorren en wat dichter bij de kade te brengen. Het scheelde niet veel maar elke centimeter is er een voor deze landrot. Onze zeeman verstond letterlijk geen woord Engels, maar hij begeleidde ons naar een ruimte waar we twee officieren ontmoetten waarmee we in gesprek raakten. Het bleek dat de City of Dubrovnik een partij kolen aan boord had, die niet geheel voldeed aan de eisen. Maar men heeft gehoord dat volgende week met lossen kan worden begonnen. We hebben de mannen het evangelie op eenvoudige wijze uitgelegd. “Oh but I’m Roman Catholic.” “Yes that’s nice. But are you safed?” “I don’t know” En zo ontspon zich een mooi gesprek over de liefde van God. Veel materiaal konden we niet achterlaten. Een 5fishkaartje en wat traktaatjes en een tweetal ijsmutsen met het bekende labeltje († = ♥). We verlieten het schip met behulp van de eerder genoemde zeeman. Hem hebben we ook een ijsmuts gegeven en vooral gewezen op het labeltje. Kijk dat begreep hij direct. Ik merkte dat hij hierdoor ontroerd was.
Ons volgende schip was de NKT Victoria een enorm grote Noorse kabellegger. De ontvangst door de Poolse wachtman was tamelijk nors, maar hij belde de brug en wij waren welkom. Wel eerst plastic overtrekken om onze schoenen doen, want het was een bijzonder schoon schip. Op de brug raakten we in gesprek met een paar officieren waarvan een een vrouw. Deze vrouw reageerde in het begin tamelijk sceptisch. “I’m a Christian, but I don’t believe all of the bible” Het bleek dat zij veel waarde hecht aan de ‘wetenschap’. Mijn reactie is dan vragen of ze in de oerknal geloven. “Yes, and evolution” Ik moet dan altijd een beetje lachen. “In het begin was er niets en zelfs dat is ontploft.” 😉 En dat is dan wetenschap. Maar onze vrouwelijke officier kreeg toch steeds meer belangstelling voor onze uitleg van het evangelie. Ze nam ons later mee naar de messroom waar we heel kort met een kok spraken maar die moest al snel weer aan het werk zodat we achterbleven met Anna, zo heet de vrouwelijke officier. We hebben met haar stukjes uit de bijbel gelezen en tot slot mochten ik voor haar bidden. We namen afscheid en als het schip weer in de haven ligt zijn we hartelijk welkom.
Nu was het bijna 3 uur en vorige week bezocht ik op dat tijdstip de Polar Queen. Ik heb toen veel kunnen vertellen over Jezus, met veel mensen gebeden en ik mocht altijd terug komen. Nu echter waren de meeste mensen of aan het werk of aan wal of ze lagen te slapen. Ik vroeg naar de tweede officier die ons vorige week steeds zo vriendelijk had begeleid en erg open was voor het evangelie. Hem wilde ik een cadeau geven. We konden naar de brug komen. In de veronderstelling dat ik de weg wel kende gingen we zonder begeleiding. Met de lift naar de 5e verdieping en toen maar zoeken naar de laatste trap die met enig dwalen werd gevonden. Het cadeau dat ik wilde geven was een scheepjesfles. Zelden iemand zo blij gezien met een geschenk. Het werd gelijk gefotografeerd “For my family” vertelde hij ons. Ook wij moesten op de foto voor het thuisfront. Uiteindelijk werd de fles zorgvuldig verstopt, zodat geen andere zeeman zich dit pronkjuweel zou kunnen toe-eigenen. Ik merkte dat de bijbel en bijbelstudie die ik vorige week had overhandigd op een tafel lagen. Het wordt gebruikt! Tot slot nog het evangelie in het kort kunnen delen met de wachtman en hem uiteindelijk ook een bijbel en ijsmuts overhandigd. Het was weer een waardevolle dag. God is goed!