Gisteravond waren we met twee man sterk. Nou ja niet helemaal want we werden natuurlijk vergezeld door onze Heiland. Het werd dan ook weer een bijzonder mooie avond met veel gesprekken.
Later toen ik thuis was bekeek ik nog even een Youtube video van Torben Sondergaard. Hij ging in op de kritiek die er soms is, dat de filmpjes die hij op het internet plaatst alleen maar de genezingen en bevrijdingen laten zien. Altijd dus de positieve dingen en nooit de afwijzingen en ook geen mensen die niet genezen worden. Dat schept een beeld, dat altijd alles perfect verloopt. De werkelijkheid is anders en Torben legt dat ook uit. Hij schetst in die video precies het beeld, dat wij ook ervaren. De afwijzingen, de moeizame gesprekken en ook de vele positieve gesprekken. Wat nooit in een video is te vangen, dat is het complete plaatje. Laten we eerlijk zijn, er zijn mensen die Jezus afwijzen, maar wat gebeurt er verder met die mensen? Komen ze later weer met anderen in contact of lezen ze iets dat hun herinnert aan die vluchtige afwijzing? Wat wij wel zien zijn fragmenten uit een voortdurende strijd. Wij zijn slechts gezanten die gehoorzaam willen zijn aan onze Leidsman. Wij gaan de gesprekken aan, wij delen het evangelie, wij dagen mensen uit om Jezus te accepteren en te volgen. Daardoor maken we altijd dingen los bij mensen. Maar er gebeurt buiten ons blikveld veel meer dan we ons ooit kunnen realiseren. Wat mij bemoedigt zijn iedere keer die positieve gesprekken, de mensen met wie we gewoon op straat kunnen bidden voor genezing. Maar die momenten zijn dus slechts zichtbare bevestigingen van wat er in de geestelijke wereld gebeurt. In Lucas 10 kun je lezen over de uitzending van de 70 discipelen. Er gebeurt iets fantastisch als zij vol met enthousiaste verhalen terug komen. Jezus zegt dan: vers 18 “Ik zag de duivel als een bliksem uit de hemel vallen. 19 Ik heb jullie de macht gegeven om slangen en schorpioenen te vertrappen. Ik heb jullie macht gegeven over het hele leger van de vijand. Niets zal jullie kwaad kunnen doen. 20 Maar wees er niet blij over dat de duivelse geesten jullie gehoorzamen. Wees er liever blij over dat jullie naam staat opgeschreven in de hemel.”
Maar het gaat verder met een prachtige stukje waarin we lezen dat Jezus geroerd werd van vreugde door de Heilige Geest.
21 Op dat moment werd Jezus vol van de blijdschap van de Heilige Geest en juichte: “Vader, Heer van de hemel en van de aarde, Ik dank U dat U aan eenvoudige mensen bekend heeft gemaakt, wat U voor wijze en verstandige mensen geheim heeft gehouden! Ja Vader, zo heeft U het willen doen. 22 De Vader heeft Mij alles gegeven. En niemand weet wie de Zoon is, behalve de Vader. En niemand weet wie de Vader is, behalve de Zoon én de mensen aan wie de Zoon het bekend heeft gemaakt.”
23 Daarna zei Hij tegen de leerlingen: “Het is heerlijk voor jullie dat jullie dit allemaal mogen zien. 24 Want Ik zeg jullie: veel profeten en koningen hebben willen zien wat jullie zien, maar ze hebben het niet gezien. En ze hebben willen horen wat jullie horen, maar ze hebben het niet gehoord.”
Het mooie van evangeliseren is dat je deel uit maakt van die strijd. Je gaat de dingen anders bekijken. Dus ook de afwijzingen en de gesprekken waar je eigenlijk van denkt “Hoe kan iemand dat geloven?” We hebben het evangelie mogen zaaien en mogen vertellen over de liefde van Jezus. We hebben een jongeman mogen bemoedigen om de stap te zetten om zich te laten dopen. We hebben een zogenaamde christen die maar weinig van het evangelie wist, kunnen vertellen waar het om gaat. Er zijn gesprekken geweest in het Engels met o.a. een Franse jongeman. We hebben een leerkracht uit Drachten kunnen vertellen over het offer van Jezus en dan was er die ontmoeting met het Vrijgemaakte stel. Ook hen hebben we kunnen bemoedigen en vertellen over de wonderen die Jezus doet. Kortom het was een mooie avond. Maar ik hoopte eigenlijk op meer. Het was n.a.v. vorige week, dat ik bad voor een mogelijkheid om mensen in een groep van Jezus te vertellen en te begeleiden. Het werd mij al wel duidelijk dat het niet zo hoefde te zijn dat ik dat zou gaan doen. Toch heb ik de hele avond wel gedacht of God mijn gebed zou verhoren. Maar we hebben geen gesprek kunnen voeren met een groep en al helemaal geen afspraken kunnen maken voor nagesprekken. Tot we bij de bushalte waren en ik aan Hidde vroeg hoe het zijn zoon Jannick gaat. Ik had hem al een tijdje niet gezien op donderdagavonden. Maar Hidde vertelde dat hij erg druk is met zijn studie, maar dat hij wel af en toe met een groepje studenten over Jezus kan praten en dat is ook evangeliseren toch? Gods wegen zijn altijd zo verrassend gaaf.